Asia has come to an end

Hi allemaal,

Hier dan het laatste verslag uit Azië. Dinsdag is Annette teruggevlogen naar Amsterdam en Daphne is naar Sydney gevlogen. De terugreis van Daphne staat nu vast: 17 juli is ze weer in Nederland.

Vanuit Laos zijn we met de bus de Cambodjaanse grens overgegaan. Deze reis verliep niet geheel voorspoedig. Het begon ermee dat de bus met twee uur vertraging aan kwam zetten. In de Lonely Planet hadden we gelezen dat ze bij de Laotiaanse grens corrupt zijn en dat je er rekening mee moet houden dat je ‘stempelgeld’ moet betalen als je het land uit wil. Met die insteek zijn wij dan ook op pad gegaan. Bij aankomst bij de douane bleek dat niemand uit onze bus ging betalen voor een stempel. De buschauffeur van de Cambodjaanse bus zag dit gebeuren en waarschuwde dat hij zou vertrekken. Aangezien wij geen zin hadden om te overnachten voor het hokje van de douane besloten wij de $2 stempelgeld wel te betalen. We werden gigantisch afgesnauwd door onze medereizigers, maar de douanemedewerker was uiterst vriendelijk en in twee minuten stonden we op Cambodjaanse grond. Na een koortsmeting, een visumaanvraag en een stempel zaten wij 20 minuten later in de bus.  De bus vertrok echter nog niet, omdat er nog mensen bij de douane stonden. De chauffeur gaf hen een laatste kans en zei dat als ze niet zouden betalen ze nooit in Cambodja aan zouden komen. Na een uur besloot ook de rest van de groep maar te betalen, omdat ze anders inderdaad Cambodja niet in zouden komen. De douanemedewerker had gewoon zijn luikje dichtgeschoven en trok zich nergens wat van aan. Na anderhalf uur vertrok de bus dan eindelijk richting Kratie.

Kratie is een klein stadje dat meer ziekenboegen heeft dan inwoners. Overal liggen mensen aan infusen. De een na de ander wordt aan het infuus geregen. Beetje vreemd is het wel dat alles open is. Vanaf een restaurantje konden we precies zien wat er bij de EHBO gebeurde. Kratie staat bekend om de dolfijnen. Daar zijn wij niet naar op zoek gegaan aangezien er dertig boten tegelijk uitvaren en er maar een paar dolfijnen in de Mekong rondzwemmen. Als al die boten aankomen zijn die waarschijnlijk al lang vertrokken. Wel hebben we een vissersdorpje bezocht dat midden in een grote stroomversnelling ligt. Het water schiet tussen en onder de hutjes door. Er kan gepicknickt en gezwommen worden daar. Vanuit Kratie zijn we met gehoorbeschadiging en al aangekomen in Phnom Penh. Gedurende de zeven uur durende rit werd er mega hard aan een stuk door Cambodjaanse muziek en cabaret gedraaid.

Phnom Penh is een grote stad en ligt, uiteraard, ook aan de Mekong. Hier hebben we een bezoek gebracht aan het nationaal museum waar Khmer beelden te zien zijn en ‘meesterlijke’ Khmer designs. Ons viel het nogal tegen. Het museum was opgebouwd uit honderden beelden die allemaal achter elkaar neergezet waren. Er was weinig tot geen uitleg te vinden. Overal stond alleen een bordje daarop de eeuw waaruit het beeld kwam. Ook hebben we het ernaast gelegen Royal Palace bezocht. Een groot stuk grond met daarop verschillende Wats, en vertrekken. De fresco’s van de olifantenjacht waren heel mooi om te zien. Verder was er niks van binnen te bezichtigen.

Een stukje buiten de stad liggen de Killing Fields of Choeung EK. We hadden een Tuktuk gecharterd die ons erheen bracht, bleef wachten en ons weer terugbracht. Ideaal. Aangekomen bij de Killing Fields kregen we door middel van een audiotour informatie over de gruweldaden van Pol Pot. Pol Pot was leider van de Rode Khmer van 1975 – 1979. Gevangen werden naar Tuol Sleng gebracht, een hogeschool die in die tijd dienst deed als gevangenis, gelegen in een boomgaard. Gevangenen werden hier ook altijd gedood. Iedereen werd als verdachte gezien door de geschifte Pol Pot. Gevangen zaten opgesloten in zalen waar er via een bandje geluiden afgespeeld werden zodat zij de pistoolschoten niet zouden horen. Om kogels te sparen werden baby’s en jonge kinderen tegen een boom doodgeslagen terwijl hun moeders toekeken. Minimaal 17.000 mensen zijn omgebracht op Tuol Sleng, dat als een van de vele Killing Fields diende. In totaal zijn er tussen 1975 en 1979 1,7 tot 2 miljoen mensen gedood. De immense hoeveelheid schedels die opgestapeld ligt in de stupa op het terrein is erg indrukwekkend. En dat is maar een klein deel van de slachtoffers. Nog steeds worden er botten, tanden en kledingstukken gevonden. Deze spoelen vaak naar het aardoppervlak tijdens de regenperiode en komen uit de massagraven omhoog.

Vanuit Phnom Penh zijn we doorgereisd naar Siem Reap, een heel relaxt stadje. Hier hebben we uiteraard een bezoek gebracht aan Angkor. De tempels van Angkor stammen uit de Khmer periode van de 9e tot de 15e eeuw. Angkor Wat is een hindoeïstische tempel en wordt beschouwd als het grootste religieuze gebouw ter wereld en kent verschillende hoven en ontelbare muurinscripties/tekeningen in het complex. Angkor Thom met het Bayon (een van de tempels), onze favoriet, is een boeddhistische tempel met hindoeïstische kenmerken en kent 216  gezichten in de 54 torens. Het is niet helemaal duidelijk waar die gezichten of torens voor staan. 54 torens zouden voortkomen uit de leeftijd van Koning Jayavarman VII op het moment dat hij het complex liet bouwen, maar kan ook de 54 provincies die het verbeelden die het rijk op dat moment kende of omdat de aantal te delen zijn door het heilige getal van Z-O Azië: 9. De gezichten zouden van Boeddha kunnen zijn, van Koning Jayavarman VII die alle windrichtingen op kijkt en zo zijn macht over het land etaleert of van Bhrama een hindoeïstische god met vier gezichten.

Ook hebben we Ta Prohm gezien, de tempel waar Tomb Raider opgenomen is. De Preah Khan tempel is een samensmelting van het Boeddhisme en Hindoeïsme. Verder telt het enorme Angkor terrein ontelbare kleine tempels, waaronder een op een heuvel. Vanaf de heuvel kun je Angkor Wat zien liggen.

Als afsluiting in Siem Raep zijn we naar een privé bioscoop geweest. De bioscoop bestond uit 12 kleine zaaltjes met loungebank. Je kunt je eigen film uitzoeken die vervolgens voor je gedraaid wordt. Wij hebben Last Vegas gezien, erg grappig.

Na Cambodja zijn we naar Thailand gegaan, naar het eiland Koh Chang. Het grootste gedeelte van het eiland is natuurgebied. Wij hebben voornamelijk uitgerust en van het strand genoten. Al was zwemmen in de zee er niet bij vanwege de vele kwallen. Ook zijn we naar een waterval gelopen, helaas was het van de ingang van het park tot de waterval niet voor iedereen mogelijk om het pad te bedwingen. Er haakten veel mensen, vooral oudere mensen of mensen met overgewicht, af. Het pad bestond uit losse keien waaroverheen gelopen moest worden, uitstekende boomwortels waarover heen geklommen moest worden en vervolgens via een touw over rotsen om de waterval te bereiken. Daphne is ook nog even naar het hoogste punt op de Chai Chet cape geklommen, dat een mooi zicht gaf op de rotsformaties daar. Na Koh Chang zijn we via Bangkok naar Hua Hin gereisd, waar we ook nog een paar dagen strand bezocht hebben. De laatste twee dagen hebben we in Bangkok doorgebracht, waar we totaal geen last gehad hebben van demonstraties e.d. En dat was Azië…