Australie

Hi allemaal,

Om te beginnen wil ik iedereen bedanken voor de leuke reacties die ik krijg op mijn verslagen via dit blog, via de mail, Facebook of Whatsapp. Leuk om te weten dat de verslagen nog gelezen worden en jullie de moeite nemen om een reactie te sturen.

Naar aanleiding van een van die reacties en de daarop volgende reacties via de mail zal ik mijn blog dan maar beginnen met een terugblik op de afgelopen zeven maanden. Mijn reis door Thailand begon eigenlijk heel relaxt. Om erin te komen had ik via een travel agent wat vervoersmiddelen en data en accommodaties vastgelegd. Zo kon ik een beetje kijken hoe alles in zijn werk ging. De eerste twee weken waren dus heerlijk relaxt en ik hoefde er alleen maar voor te zorgen dat ik op het juiste tijdstip klaarstond. Daarna ben ik zelf gaan reizen: tickets voor bus of trein twee dagen van tevoren vastleggen en bij aankomst in een nieuwe plaats verschillende accommodaties afgaan en vragen naar de prijs en of ik de kamer mocht zien. In sommige gebieden was dit goed te doen, in andere gebieden was het erg lastig omdat de (betaalbare) hostels ver uit elkaar lagen of ik op een verlaten terrein gedropt werd en zonder plattegrond of leesbare borden de weg richting de stad moest zien te vinden.

Af en toe wekte dat laatste wel wat ergernissen op. Na 10 tot 20 uur in een bus ben ik total loss, ook al heb ik al die tijd op mijn krent gezeten ;). Gelukkig zitten er altijd meer mensen in bus en dus kon ik vaak samen met anderen optrekken. Toen ik met Yvonne reisde was dat sowieso handig, dan ben je zeker met z’n tweeën en kun je allebei de borden in de gaten houden. Gelukkig was accommodatie vinden in veel gevallen ook snel geregeld. Sommige accommodaties leken op het eerste gezicht wel oké, maar ’s nachts deed ik geen oog dicht vanwege het lawaai. Sommige hostels kun je per nacht boeken, andere moet je meteen voor het aantal nachten vastleggen dat je eigenlijk van plan bent te blijven. De eerste nacht afwachten is er dan dus niet bij. En soms sliep ik dan een week erg weinig. In Azië is het trouwens sowieso erg lawaaierig, alleen ver in de jungle van Sumatra was het op de beesten na stil. Dat viel me vooral op toen ik in Australië aankwam en door een park liep. Ik kreeg een vreemd gevoel alsof ik iets miste en ineens bedacht ik mij dat het de stilte was die mij overviel. Best prettig J. Ik was op een gegeven moment een beetje opgefokt door al dat lawaai continu en snel geïrriteerd.

Ik slaap als ik alleen reis altijd in dorms. Met Yvonne en mijn moeder boekte ik vaak een tweepersoons kamer. Het is in de meeste gevallen goedkoper om een tweepersoonskamer te nemen dan twee aparte plekken in een dorm. Aangezien Yvonne en ik nagenoeg altijd kamers hadden met gemeenschappelijke badkamer kwam je onderweg naar de badkamer wel mensen tegen met wie je een praatje kon maken. Tijdens tours kom ik ook altijd in contact met anderen en als zo’n tour dan afgelopen is spreek ik daarna soms wat af om met iemand te gaan eten of ergens in de stad af te spreken. Helaas kom ik bijna nooit mensen tegen met wie ik een paar dagen kan optrekken. Dat is soms wel eens lastig. Het belangrijkste is om uit je comfort zone te komen en gewoon tegen mensen aan te kletsen. Laatst deelde ik een kamer met iemand en ik vroeg haar het een en ander en ze gaf keurig antwoord op mijn vragen, maar ze deed totaal geen moeite om verder een conversatie aan te gaan. Dan kies ik er ook voor om het te laten gaan en kom ik op een ander moment misschien wel weer andere mensen tegen.

Het eten was heel wisselend. Ik heb op sommige plekken echt super lekker gegeten. Met name in Maleisië. Ik probeer altijd zo goedkoop mogelijk te eten en ga vaak naar eetkraampjes langs de weg waar de omloop hoog is. Het vervelende is alleen dat ik het spastische darm syndroom heb, dus ik moet erg uitkijken met wat ik eet. Ik kan in ieder geval geen varken eten heb ik gemerkt. In Nederland kon ik af en toe nog wel een klein beetje varken aan, maar hier was een plakje ham al teveel. In Azië was ik meteen twee dagen ziek, aan het overgeven en diarree. Met name in Vietnam, Laos en Cambodja moest ik erg uitkijken. Ik bestelde een gerecht met kip, maar ik was er vrij zeker van dat er ook varken tussendoor zat. Mijn moeder heeft geproefd en het was inderdaad geen kip. Ik deed mijn beklag, maar ze ontkenden glashard. Mijn moeder had gelukkig wel een gerecht met alleen kip en dus hebben we geruild, maar het is dus echt continu checken wat er op je bord ligt. Hoewel ik ook ziek werd als ik geen vlees at. Ben in die drie landen bijna twee maanden niet lekker geweest. Ook in Indonesië heb ik veel last gehad. Elke dag hele erge steken en krampen in mijn buik, zo erg dat ik bijna niet rechtop kon staan. Ik heb toen tegen mijn moeder gezegd dat ze me snel weer zou zien. Al wist zij dat ik toch niet voortijdig zou terugkeren...  Ik heb ook wat specifieke gerechten gehad in verschillende landen waar ik niet ziek van werd. In de Filipijnen heb ik dumplings op met stukjes haaienvin erin. Ook kregen Yvonne en ik op een gegeven moment een heuse delicatesse: een ei met een embryo erin. Wij dachten iets anders over deze delicatesse. Lang leve de straathonden. Als ik gewild had, had ik varkensdarm gekookt in en vermengd met bloed kunnen eten. Goed excuus dat ik geen varken kan eten…. In Borneo hebben Yvonne en ik een speciaal Borneo’s noodle gerecht gegeten en een dessert bestaande uit melk, ijs, yellybeans en mais. Dat was erg lekker. In Vietnam heb ik sprinkhaan en zijderups gegeten, eigenlijk zit er niet veel smaak aan deze insecten. Ze zijn in ieder geval erg gezond. Er is genoeg te proberen in Azië. In Australië heb ik kangoeroe op, lekker en gezond.

Inmiddels ben ik alweer zes weken in Australië aan het rondreizen en zijn er nog maar twee weken over. Ik ben mijn reis gestart in Sydney, waar ik nog erg lekker weer had. Lekker gewandeld door de Botanische tuinen en langs het water. Ook heb ik daar uitgezocht hoe ik mijn reis door Australië wilde voortzetten. Vanwege de aankomende winter heb ik besloten eerst af te zakken naar het zuiden en heb de Greyhound naar Canberra, de hoofdstad van Australië, genomen. Canberra vond ik een interessante stad. Ik heb het nationaal museum bezocht en een expositie van Aboriginal kunst bekeken. Ook ben ik een heuvel opgelopen en had een mooi uitzicht over de stad. Ik ben alleen nog geen backpacker tegen gekomen die mijn mening over Canberra deelt, wat al interessant op zich is. Er zijn namelijk bijna geen backpackers die een bezoek brengen aan deze stad, er is dan ook maar een hostel, maar iedereen weet dat de stad ‘fucking boring’ is. De twee dagen die ik daar was heb ik dan ook alleen doorgebracht. Na Canberra ben ik doorgegaan naar Melbourne. Een leuke oude stad waar een prettige sfeer hangt. Ik heb er alleen niet veel gezien. Het goot de hele dag waardoor het gewoon niet te doen was de hele dag buiten rond te lopen. In Melbourne startte mijn groepstour over de Great Ocean Road naar Adelaide. Een super mooie route langs de zuidkust van Australië. Aangezien het weer slecht was gaf dat juist ook wel weer mooie effecten. We hebben een bezoek gebracht aan de Twelve Apostels, waarvan er nog maar elf over zijn, en de Grampians. In de Grampians heb ik de eerste kangoeroes van dichtbij gezien. Onderweg naar Adelaide ook de eerste Koala’s.

In Adelaide heb ik twee dagen doorgebracht met een Ierse meid. Twee dagen Adelaide was genoeg. Het is een rustige stad en ik had weer zon, ook niet verkeerd. Via de website coseats had ik een paar Duitse jongens gevonden met wie ik van Adelaide naar Alice Springs kon rijden. Eigenlijk had ik voor deze route ook een tour geboekt, maar in verband met Pasen had ik 3,5 week moeten wachten tot er weer plek was. Die tijd had ik niet. Ik heb contact gehad met het boekingsbureau en het was allemaal geen probleem, ik kon gewoon annuleren en ik moest een mail sturen naar het hoofdkantoor en zou dan mijn geld terugkrijgen. Niet dus. Maar daar kwam ik pas achter toen ik de outback uit was en in Alice Springs weer telefoonbereik had.

De Duitse jongens haalden mij op bij mijn hostel in Adelaide en er ging uiteindelijk ook nog een Nederlandse jongen mee. De Duitsers sliepen in de camper en ik kon hun tent gebruiken. De Nederlandse jongen had zijn eigen tent. De eerste avond was er een maansverduistering te zien, erg mooi. We zijn naar Flinders Ranges gereden, een National Park. Aangezien de Duitse jongens liever lui dan moe waren, ben ik met de Nederlander, ik noem zijn naam niet in dit verslag, een berg opgeklommen van 2,4km hoog. De top heb ik niet gehaald. Ik denk dat ik tot 1,6km gekomen ben. Daarna werden de rotsen te steil en was er niks om je aan vast te houden. Omhoog ging wel, maar de gedachte via die weg naar beneden te moeten en evt. naar beneden te storten weerhield mij ervan om verder te gaan. De Nederlander is erg competitief aangelegd en ik moest steeds horen dat hij sneller was en dat het voor hem makkelijk was om de top te bereiken. Ik was er niet om de snelste te zijn, maar om te genieten van de uitzichten.

Na Flinders Ranges zijn we doorgereden naar Uluru, ook wel Ayers Rock. Hier hebben we een paar dagen over gedaan. In de outback rij je een paar dagen zonder iets anders te zien dan asfalt, zand en wat bomen en struiken. O ja, en miljoenen karkassen. Niet normaal hoeveel dode kangoeroes er langs de weg liggen. Wij hebben maar één levende gezien. De rest van de populatie is inmiddels platgereden??  Toch schijnen er eens in de zoveel tijd kangoeroes afgeschoten te worden omdat er veel te veel van zijn. Overigens liggen er ook dode paarden, koeien, schapen en emu’s langs de weg. Karkassen worden in Australië niet opgeruimd. In de outback is dat begrijpelijk, er leven toch geen mensen in de buurt die er ziek van kunnen worden of last hebben van de stank. Maar zelfs in bewoond gebied is het erg zeldzaam als karkassen weggehaald worden. Ayers Rock is erg indrukwekkend, al is het natuurlijk ‘maar’ gewoon een rots. De kleur rood verandert continu, afhankelijk van de stand van de zon. De jongens waren niet zo geïnteresseerd, wat jammer was want ik moest steeds hun commentaar aanhoren. Ik had graag Kings Canyon gezien, maar dit ging niet door want de heren waren door hun voedselvoorraad heen en dus reden we rechtstreeks door naar Alice Springs. Jammer, want vanaf Alice Springs gingen er geen dagtochten naar Kings Canyon. Vooraf had ik duidelijk gevraagd wat hun plannen waren en zij wilden hetzelfde zien als ik en we zouden er een week over doen. Dit is genoeg. De Duitsers wilden nergens geld aan uitgeven. De $25,- nationaal park entree bij Uluru was teveel, maar ze gaven wel geld uit aan sigaretten en wiet. Er moest echt elke avond geblowd worden. De dare devils bewaarden hun wiet in een inklapbaar schaakspel…. Ook kreeg ik mot met de Nederlander. Hij bleek een dag voor zijn vertrek uit Nederland zijn rijbewijs opgehaald te hebben en het enige stuk dat hij gereden had was van Utrecht naar Schiphol. Nu reed hij in de camper in de outback. Met 80km p/u en week iedere keer dat er een tegenligger aankwam uit naar links. Op zich begrijpelijk voor een beginnend bestuurder die nog niet goed de breedte van de auto en weg in kan schatten. Ik zei hem dat hij kon blijven rijden, want nu kwam de auto iedere keer in de berm terecht. Op het moment dat dat gebeurde rukte hij het stuur naar rechts. Ik had niet zoveel zin om over de kop te gaan en zei hem dat als het nog een keer gebeurde hij beter wat vaart kon minderen en rustig het stuur naar rechts sturen. Toen zei hij ‘ach, we gaan maar 80km per uur, er kan niks gebeuren’. Juist… Ik mocht niks zeggen en waarom reed ik zelf eigenlijk niet? Ik vertelde heb dat ik niet wist hoe het zat met mijn aansprakelijkheidsverzekering en überhaupt de verzekering van de auto. Ik moest niet zoveel denken. Prima. De Duitsers reden nooit harder dan 80km/u, maar hij trapte de auto wel even op zijn staart. Hij haalde makkelijk de 110km. Toen de Duitsers dat merkten zeiden ze hem dat hij niet harder mocht dan 80km want als we een kangoeroe zouden raken of zo, zouden die 30km verschil toch kunnen uitmaken qua schade. De auto bleek niet verzekerd… De laatste drie dagen hing er niet echt een gezellige sfeer in de auto. De Duitsers waren moe, tussen de Nederlander en mij verliep het contact stroef. Ik mag blijkbaar niet bezorgd zijn over mijn eigen veiligheid of iets zeggen over roekeloos rijgedrag. Soms is het echt niet fijn afhankelijk te zijn van anderen. Zeker niet als je checkt wat plannen zijn en deze ineens gewijzigd worden.

Een van de ochtenden was ik vroeg op en moest naar de wc. Onderweg naar een struik kwam ik pootafdrukken tegen van honden. Ik vroeg de jongens of zij wisten of er dingo’s leefden in de outback. Ik werd uitgelachen en dat kon allemaal niet, het was gewoon van een huisdier. Omdat het Pasen was was het druk in de outback. Ik heb alleen mensen gezien met kleine schoothondjes. Een grote hond is niet echt gemakkelijk mee te nemen met een vouwwagen of caravan  + gezin. De pootafdrukken stonden alleen tussen de struiken en op een smal paadje daartussen. Er waren geen voetafdrukken van mensen te zien in de buurt. Inmiddels ben ik erachter dat er wel degelijk dingo’s leven, dat ze eruitzien als honden maar het innerlijk van een hyena of leeuw hebben en dus bepaald geen lieverdjes zijn. Ik ben blij dat ik ze niet tegen het lijf gelopen ben.

In Alice Springs ben ik veel tijd kwijt geraakt aan het proberen mijn geld terug te krijgen voor de geannuleerde tour. Het boekingsbureau was inmiddels niet behulpzaam meer en ineens was het niet meer mogelijk geld terug te krijgen. Nadat mijn ouders een paar keer de terms & conditions doorgelezen hadden, die ik niet snapte, kwamen we erachter dat het waarschijnlijk niet mogelijk is om geld terug te krijgen maar dat de waarde van de geannuleerde tour omgezet kan worden in een nieuwe tour. Dus ik belde het boekingsbureau weer, maar die wisten nergens wat van. Vanuit Alice Springs boekte ik een vlucht naar Cairns. Toen ben ik maar langsgegaan in een boekingsbureau in Cairns en trof een manager die mij schoorvoetend vertelde dat alleen het hoofdbureau op de hoogte is van de annuleringsvoorwaarden. Ik heb hem verteld hoe ik dacht dat het zat en hij gaf het boekingsbureau in Sydney , waar ik geboekt had, opdracht mijn tour om te zetten in andere tours. Een dag later werd mij verteld dat het niet mogelijk was. Ik was er klaar mee en heb de medewerker niet heel netjes te woord gestaan en gezegd dat ik verwachtte dat het zo snel mogelijk geregeld zou worden. Een dag later was het geregeld. Helaas heeft het me wel veel tijd, energie en ergernis gekost.

Cairns is een relaxte stad, met een erg klein CBD (centrum). Er was een mooie lagoon waar gezwommen kon worden. Ook hier ben ik een berg op geklommen en had mooi uitzicht over het vliegveld en de kustlijn. Van mijn tourdepot had ik een tour geboekt door de Daintree Rainforest naar Cape Tribulation. Een mooie tour en ik heb krokodillen gezien. Dat was wel erg gaaf. Ook heb ik gesnorkeld in het Great Barrier Reef. Ik twijfelde eerst of ik moest gaan duiken of snorkelen. Maar omdat ik me niet heel prettig voel onder water en de kosten beduidend hoger waren dan voor een snorkeltrip besloot ik alleen te gaan snorkelen. In verband met de hoge golven mochten we niet verder dan 40m van de boot. Maar het koraal was prachtig. Ik heb de meest bontgekleurde vissen gezien. Later hoorde ik van de duikers, die na hun duik nog wat tijd voor snorkelen hadden, dat je met snorkelen meer zag dan met duiken. De duikers waren dan ook een beetje teleurgesteld.

Inmiddels ben ik een heel eind verder afgezakt en zit ik in Brisbane. Mijn update is denk ik wel weer lang genoeg voor deze keer. In mijn volgende verslag zal ik verder vertellen over mijn reis langs de oostkust.